ο κόσμος καταστόλιστος κι εμείς στα παραμύθια...

ΟΚ έρχονται Χριστούγεννα...όλα λάμπουν, βιτρίνες, δρόμοι, δεντράκια, γιρλάντες, αστράφτουν γιορτινά και ξεσηκώνουν τον (άφραγκο) κόσμο...πόσες μέρες μένουν, δεν τις λογάριασα, βαριέμαι...κάποτε περίμενα με λαχτάρα τα Χριστούγεννα...τώρα διαβάζω παραμύθια...κάτι είναι κι αυτό όμως, ε? περιπλανιέμαι μαζί με τον Χάνσελ και την Γκρέτελ, προσπαθώ να ξυπνήσω την Ωραία Κοιμωμένη (έλα όμως που καμμια σχέση με πρίγκηπα δεν έχω), στέκομαι δίπλα στο Κοριτσάκι με τα Σπίρτα για να ζεσταθεί, ονειρεύομαι πως είμαι η καλή νεράιδα της Σταχτοπούτας, σκέφτομαι πως με τα μαλλιά μου μέχρι τους ώμους δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω η Ραπουνζέλ, λυπάμαι τη Μικρή Σειρήνα, κρατώ το σπίτι μαζί με τα Τρια Γουρουνάκια όσο φυσάει και ξεφυσάει ο κακός λύκος, γελάω με το μποξεράκι του Αυτοκράτορα (είναι κόκκινο με χιλιάδες Νταίζη Ντακ πάνω του), γίνομαι ο όγδοος νάνος και με πιάνει φαγούρα με το μπιζέλι κάτω από δέκα στρώματα (πριγκήπισσα γαρ!)...ναι...τα παραμύθια είναι μαγεία...είναι τέχνη...