Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Πάθος του Θεού, Πάθη των Ανθρώπων...





Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

NINO ROTA...γλυκές αναμνήσεις...

Γεννημένος στο Μιλάνο το 1911 από οικογένεια μουσικών, ο Νίνο Ρότα ήταν ήδη παιδί-θαύμα όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Ωδείο της Santa Cicilia στη Ρώμη to 1929, γνωστός τόσο ως συνθέτης όσο και ως διευθυντής ορχήστρας. Το πρώτο του ορατόριο L’infanzia di San Giovanni Battista παρουσιάστηκε στο Μιλάνο και το Παρίσι μόλις το 1923, ενώ συνέθεσε τη λυρική κομωδία Il Principe Porcaro το 1926. Τη διετία 1930-32 ο Νίνο Ρότα βρισκόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου με υποτροφία του Ινστιτούτου Curtis της Φιλαδέλφεια μαθήματα σύνθεσης και ορχήστρας. Επέστρεψε στην Ιταλία αποκτώντας πτυχίο λογοτεχνίας από το Πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Εργάσθηκε ως καθηγητής και αργότερα διευθυντής του Ωδείου του Μπάρι. Συνέθεσε τις ακόλουθες όπερες: Ariodante (1942), Torquemada (1943), Il cappello di paglia di Firenze (1955), I due timidi (1950,), La notte di un neurastenico (Italia 1959), Lo scoiattolo in gamba (1959), Aladino e la lampada magica (1968), La visita meravigliosa (1970) και Napoli milionaria (Spoleto Festival 1977). Συνέθεσε επίσης μουσική για τα ακόλουθα μπαλέτα: La rappresentazione di Adamo ed Eva (1957), La Strada (1965), Aci e Galatea (Rome 1971), Le Molière Imaginaire (1976) και Amor di poeta (1978).
Άρχισε να εργάζεται για τον κινηματογράφο στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Συνεργάστηκε με όλους σχεδόν τους διάσημους σκηνοθέτες της εποχής του, ιδιαίτερα με τον Φεντερίκο Φελίνι, γράφοντας μουσική για όλες τις ταινίες του Φελίνι από το 1952 έως το 1979. Συνεργάστηκε επίσης με τον Ρενάτο Καστελάνι, τον Λουκίνο Βισκόντι, τον Φράνκο Ζεφιρέλλι, τον Φράνσις Φορντ Κόπολα (όσκαρ καλύτερης μουσικής για τον “Νονό”), τον Εντουάρντο ντε Φίλιππο κ.α.